3 - Pseudonaam

 

Schrijven onder een pseudoniem of onder je eigen naam? 

Een vraag die ik me vaak heb gesteld. Een pseudoniem is handig, het is veilig. Je hoeft jezelf niet te tonen, je kan je verschuilen achter een pseudo-naam, een soort masker. Het is een fictieve naam, een fictieve wereld. Je kan een andere wereld oproepen zonder iemand in de echte wereld te laten weten dat jij het bent. Of alleszins, zo zag ik het toch altijd.

Maar dan komt de overdenker in mezelf naar boven. Is het wel zo anoniem als ik denk? Zouden ze er niet ooit achter komen wie de echte schrijver is, zeker in dit digitale tijdperk? Is er echt nooit een link te leggen? Dat lijkt me straf. Dat dit vroeger kon, toen alles nog analoog verliep, ja dat snap ik. Maar nu? 

En stel dat ze er dan achter komen, wat dan? Dan moet je nog gaan uitleggen waarom je voor een pseudoniem hebt gekozen en niet voor je echte naam. Net wat je altijd al wou vermijden.

Onder je eigen naam publiceren, is dat dan zo een probleem? Is dat dan zo erg? En waarom dan? 

Voor mij was het beangstigend omdat het om heel persoonlijke teksten gaat. Ik toon mezelf in mijn gedichten, in mijn teksten. En ook al heb ik van heel wat van de gedichten en de bijhorende emoties ondertussen al afstand genomen omdat ze van een hele tijd geleden zijn, toch zullen mensen in mijn omgeving me mogelijk anders bekijken. Niet alle emoties die ik in gedichten heb beschreven, heb ik met mijn omgeving gedeeld. 

Het is niet zo dat ik me schaam voor mijn gedichten, of voor mijn gevoelens, die zijn gewoon wat ze zijn. Ik heb gewoon nooit geleerd dat ze er mochten zijn, dat ze zichtbaar mochten zijn. Ze delen doe ik deels voor mezelf, om te staan voor wie ik ben, om trots te zijn op wie ik ben, op hoe ik woorden gebruik. Deels ook om te tonen dat veel voelen meer dan ok is, dat het best pittig kan zijn, maar daarom niet negatief. Ik wil dit tonen aan anderen, maar vooral ook aan mezelf. Ik ben ok zoals ik ben, met alle emoties, alle pieken en dalen. 

Het zal een proces blijven, het zal misschien mijn hele leven lang duren, mezelf aanvaarden en graag zien. Mezelf toestaan om helemaal mezelf te zijn, om gezien te worden. Maar om gezien te worden moet je jezelf tonen natuurlijk.

Een andere reden waarom ik de dichtbundel uitbreng is voor anderen. Omdat ik ervan overtuigd ben dat ik niet zo uniek ben in mijn emoties. Net zoals ik zelf veel herkenning vind in gedichten of boeken van anderen, hoop ik dat anderen dat bij mij ook zullen vinden. Dat het anderen de toestemming geeft om zichzelf te zijn, om te voelen wat ze voelen, zonder oordeel, met mildheid. 

Want uiteindelijk zijn we allemaal mensen die voelen, denken, zijn, met alle moeilijkheden die daarbij horen. Maar ook met alle mooie momenten, hoogtes, mijlpalen die mogen gevierd worden. En wie weet stimuleert het anderen om zelf te gaan schrijven, niet per se voor publicatie, maar voor zichzelf, voor de verwerking, voor de acceptatie van zichzelf. 

Tenslotte ben ik ook trots op mijn naam, trots genoeg om niet in de fictieve wereld te hoeven vertoeven.

Dus kies ik voor mijn eigen naam omdat ik trots wil staan achter elke letter die ik publiceer. Omdat ik me niet langer wil verschuilen, dat deel is niet van mij, dat is wat me werd aangeleerd of aangepraat. Ik mag er zijn, mijn schrijfsels mogen er zijn en ik toon mezelf, onder mijn eigen naam. 

Daisy Gijbels, at your service 😊