6 - Vleugels en blogs en starten ofzo

 

Toeval, bestaat het of niet? 

Ik geloof niet in toeval, ook al zeg ik vaak: "Amai, wat een toeval!" Als ik er echt over nadenk, dan geloof ik niet dat toeval echt bestaat. Een aantal jaren geleden hoorde ik via verschillende kanalen over synchroniciteit: zaken die toevallig samenkomen op een bepaald moment (vrije "vertaling" 😉) en waar voor jou een betekenis aanhangt. Voor sommigen zijn het misschien tekenen van het universum, maakt niet uit welke naam je eraan geeft natuurlijk. 

Ik speel al een tijdje met het idee om een boek uit te geven. Geen dichtbundel, dat idee is vers van dit jaar 😊. Er was al een boek klaar (meer hierover later in het jaar...spoiler, boek 2 komt er zeker ook aan 😏), maar ik bleef maar redenen verzinnen om het niet uit te brengen. Ik praatte erover met mijn partner, een psycholoog, liet het aan een aantal mensen lezen...en kreeg steeds positieve feedback, maar toch...iets hield me tegen. 

Sinds een aantal jaren, luister ik naar podcasts, zowel informatieve als ontspannende. Van die laatste categorie, is de Toni and Ryan Podcast (https://www.toniandryan.com.au/) er eentje. Een absoluut nonsense podcast van twee mensen die gewoon kletsen en de stomste en zotste dingen eerst zeggen, maar wel oprecht zichzelf tonen. Hun verdriet, lachen met hun verdriet, hun stommiteiten...Ik hou ontzettend van hun authenticiteit en bewonder die eigenschap enorm. Ze hebben een zinnetje dat ze vaak gebruiken, dat zo'n beetje de slogan is geworden van hun podcast: "Start the fucking blog!" waarbij blog gewoon staat voor eender welk project waar je al zo lang over twijfelt. Doe het gewoon, durf! 

Zijn zij de reden dat ik nu mijn boek uitgeef? Neen, natuurlijk niet, of toch niet helemaal...synchroniciteit misschien? Ik vermoed dat het geen toeval is dat ik deze blog nu luister (of misschien is het gewoon mijn eigen bias en hoor ik natuurlijk gewoon de aanmoediging die ik gewoon nodig had, alles kan!).

Het is een heerlijk simpele slogan, maar zo ontzettend veelzeggend. Door het woord 'fucking' te gebruiken, blijven ze authentiek aan zichzelf (voor wie niet van gevloek houdt, is deze podcast misschien geen aanrader 😂) en de boodschap is gewoon puur: wees jezelf, doe wat je blij maakt, geloof in jezelf, durf je project in de wereld te zetten, te gaan voor waar je blij van wordt. 

Vandaag mochten ze een award in ontvangst nemen en ze mochten maar 5 woorden zeggen in hun dankwoord. Ze hadden in de podcast al getwijfeld over de mogelijkheid om bovenstaande zin te gebruiken: "Het is een beetje onze zin, maar mogen we wel vloeken? Moeten we de zin niet aanpassen?" Ik zag een filmpje en met veel trots zei Toni gewoon lekker luid, duidelijk en ongecensureerd dé zin en ik huilde. Van trots, van geluk, voor al diegenen onder ons die het moeilijk hebben om te durven, om zich creatief te uiten, om te doen waar ze gelukkig van worden, voor mezelf, voor wanneer het moeilijk is om de trots vast te houden. Ik vertelde al over hoe moeilijk het is voor mij om trots te zijn. Dat is nog altijd zo. De proefdruk binnenkrijgen, ja natuurlijk ben ik daar enigszins trots op, maar het is een gevoel dat ik moeilijk kan vasthouden, me moeilijk eigen kan maken. 

Nadien ging ik wandelen en kwam ik onderweg een bericht tegen op een raam. Gedichten en teksten worden in de omgeving soms op de ramen geschreven en dit was een tekening, uit een bekend boek. Het is tot op de dag van vandaag nog steeds, naar mijn mening, één van de mooiste boeken ooit en ik heb het al aan een aantal mensen cadeau gedaan: De jongen, de mol, de vos en het paard van Charlie Mackesy.

Het was onderstaande tekst die op het raam stond:

Moest de tekst niet duidelijk leesbaar zijn, dan kan je hem hier lezen:

"Er is iets belangrijks dat ik jullie niet heb verteld", zei het paard.

"Wat dan?" zei de jongen.

"Ik kan vliegen. Maar ik ben ermee gestopt omdat het andere paarden jaloers maakte."

"Nou, wij houden van je, of je nu kan vliegen of niet."

Deze boodschap klopt ook heel erg bij het uitbrengen van het boek/de boeken. Niet zozeer het jaloers maken, ik weet niet of ik iemand met mijn schrijven ooit jaloers heb gemaakt. Maar in zekere zin ben ik er mee gestopt, heb ik het weggestopt. Ik heb namelijk geleerd dat je beter je hoofd niet te ver boven het maaiveld uitsteekt, dat je beter niet te veel opvalt. Dus ik heb ook geleerd om niet té blij te zijn, niet té trots, want je kan heel snel weer van je voetstuk vallen, arrogant worden. En ik heb die boodschap geïnternaliseerd als: "Dan zal ik maar helemaal niet tonen wie ik ben, wat ik kan. Dan zal ik maar helemaal niet opvallen."

Maar sinds ik met de blog gestart ben en de intentie om het boek uit te brengen zo openbaar is, krijg ik heel wat mooie en warme reacties en besef ik dat de laatste zin meer dan ooit geldt. Ik publiceer niet omdat ik graag gezien wil worden, zeker niet. Ik weet ook dat ik graag gezien word, los van mijn schrijven. Maar voor mij voelt het net andersom: zelfs als ik trots ben, me toon, boven het maaiveld uitsteek, ook dan zal ik nog steeds graag gezien worden. Ik zal graag gezien worden wanneer ik vlieg, net zoals ik nu al graag gezien werd zonder mijn vleugels...

Dus toeval? 

Mmmm...ik denk toch van niet! Wat een hartverwarmende dag vol kleine gelukjes!

P.S.: Ik wacht nog steeds op mijn 2e proefdruk, dus het is nog even wachten voor ik op de 'Publiceren' knop kan drukken...maar hij komt er binnenkort aan!