11 - Uitkijken over het water

Wat hou ik daarvan, van gewoon uitkijken over het water. Gewoon zijn, bestaan, niets moeten, enkel kijken en ervaren. Uitkijken over het water geeft me zoveel: rust, veiligheid, relativeringsvermogen, kracht. Het is voor mij echt batterijtjes opladen. En dat heb ik de voorbije weken ook gedaan, op vakantie met zicht op zee en nog beter: het geluid van de golven op de achtergrond. 

Voor mij is dat het ideale rustmoment: op een warme plek waar het 's avonds afkoelt tot aangename temperaturen waardoor je op je terras kan zitten bij het maanlicht. Donkerte om me heen, een boek in de hand (en dus een (liefst klein) licht om te kunnen lezen), stilte en op de achtergrond het geluid van de golven van de zee die op het strand aankomen. Mijn lijf en hoofd komen tot rust en ik lijk in een soort bubbel terecht te komen. Ik kan mezelf er zo in verliezen, dat ik niet meer lijk te beseffen dat er nog andere mensen bestaan, alsof ik opga in de wereld. Soms lukt het me zelfs niet om te lezen, alsof het lezen een ongewenste afleiding vormt. 

Waarom vertel ik dit allemaal en wat heeft het in godsnaam met schrijven te maken? 

De link met het water zal binnenkort zeker duidelijk worden...

Ik ben bezig met het volgende boek. Misschien heb ik het al eens gezegd maar eigenlijk ligt dit boek al jaren klaar. Klaar is natuurlijk veel gezegd, want telkens ik het weer in handen neem of door iemand laat nalezen, verandert het weer. De eens "finale" versie is dat al lang niet meer. Maar toch. Ik ben het beginnen schrijven in 2013 en heb er de jaren nadien in stukjes aan gewerkt. Het werd nagelezen door een aantal mensen en ik heb het zelfs naar uitgeverijen gestuurd, maar er was geen interesse. Dat is op zich niet uitzonderlijk of abnormaal, maar leuk is het natuurlijk niet. Dus verdween het boek weer in een schuif. 

Naast dit soort praktische obstakels, waren er ook de meer emotionele obstakels. Het is een heel persoonlijk verhaal, niet alleen voor mij. Dus vroeg ik me vaak af: zouden de mensen die zich in het verhaal herkennen, het wel oké vinden als ik dit uitbreng? Het is helemaal niet negatief, integendeel, maar toch... Dat waren misschien nog wel de grootste struikelblokken in mijn hoofd. Zijn ze ondertussen weg? Neen, zeker niet, maar ik besef me wel eens te meer dat het mijn verhaal is. Het is mijn versie van een heel moeilijke periode en dat betekent dat het niet 'dé waarheid' is, dat het voor anderen misschien anders is geweest. Maar het is wel een verhaal dat ik zelf had gezocht, dat ik nodig had gehad maar niet had gevonden. 

Net zoals de gedichten, is het volgende boek niet geschreven met het idee om het te publiceren. Daarom vind ik het altijd raar als mensen me aanspreken op het feit dat ik "een boek heb geschreven". Ik heb mijn emoties neergepend, in gedichten of in dit verhaal, en dan heb ik die geschreven verwerking gebundeld of uitgewerkt tot een boek. 

Dat lijkt misschien een onbelangrijke nuance, maar voor mij is ze essentieel. De intentie achter de boeken is niet publiceren, maar verwerken. Net zoals de maan die op het strand en de zee schijnt hieronder een heel mooie foto oplevert, maar dat dat niet haar intentie was. De maan schijnt gewoon omdat dat is wat ze doet en soms levert dat fantastische foto's op. Ik schrijf gewoon mijn emoties van me af en soms levert dat een boek op. 

Ik weet dat ik hierboven nog niet echt duidelijk heb gezegd waarover het boek gaat etc. Dat is uiteraard een bewuste keuze. De titel is al bekend, zij die mijn dichtbundel hebben gelezen tot het einde, die kennen hem al... De anderen...die moeten nog even wachten... of mijn dichtbundel alsnog kopen natuurlijk ;)

Tot binnenkort!