20 - What a difference 5 years can make

Vijf jaar geleden, toen Covid nog ons leven dicteerde, sprak ik af voor een wandeldate. Toen was het zowat het enige wat je met vrienden kon en mocht doen. We besloten om de koningswandeling in Tervuren te doen, 7,4 km. Hij vond dat die afstand nog meeviel, ik panikeerde. Enerzijds omdat ik niet kon inschatten hoever 7,4 km eigenlijk is en hoe lang het duurt om die afstand te wandelen. Dat is vandaag nog niet veranderd, ik ben een absolute nul als het aankomt op afstand inschatten. Als ik je vraag hoever X van Y ligt en je antwoordt me in kilometers, dan had je me net zo goed kunnen zeggen dat X op 12 blauwe wolken en 15 schapen van Y ligt. Het geeft mij geen enkele informatie. Als ik je vraag hoever X van Y ligt, dan wil ik gewoon horen dat het 15 minuten of 30 minuten rijden is ongeveer. Daar kan ik me tenminste iets bij voorstellen. 

Naast mijn barslechte inschattingsvermogen, was er nog een andere reden waarom ik panikeerde. Alle hobby's of bezigheden in mijn leven werden zittend uitgevoerd: mijn werk, lezen, schrijven, puzzelen, studeren...ik bewoog amper en ben nooit een grote sporter geweest. En toen de coronacrisis ons gegijzeld hield, bewoog ik nog minder want ik moest ook nergens naartoe. 1 km leek me al veel, laat staan 7,4 km. Mijn conditie was allesbehalve goed dus ik was er bijna van overtuigd dat ik na 1 km zou neervallen van uitputting en dat de wandeling snel voorbij zou zijn. 

Maar we gingen wandelen. En tijdens het wandelen merkte ik nauwelijks op hoe ver we wandelden of hoe lang het duurde. Eens je aan het praten bent, vliegt de tijd en je wandelt bijna onbewust, automatisch. Was ik moe nadien? Ja uiteraard. Maar het viel allemaal beter mee dan ik had gedacht. Het voelde nog steeds als een soort prestatie, maar het was wel gelukt. En eigenlijk wandelde ik op vakantie ook wel zoveel, of met andere vrienden in die periode, alleen was ik me nooit zo expliciet bewust geweest van de afstand. Nu, door het plannen van de wandeling, wist ik dat het 7,4 km zou zijn. 

Ondertussen, 5 jaar later, ben ik gestart met de The artist's way van Julia Cameron. Het is een routine die heel wat schrijvers en andere creatievelingen kennen. De bedoeling of de procedure is tweeledig: enerzijds maak je elke ochtend tijd om te schrijven. Nog voor je iets anders doet, zet je je neer om een aantal pagina's te schrijven. Niet met de bedoeling om een boek te schrijven, maar eerder om je hoofd leeg te maken. Een soort word vomit (letterlijk: woordkots). De bedoeling is dat je gewoon je pen op het papier zet zonder er te veel over na te denken en aan één stuk door van je afschrijft wat er in je opkomt. Dat betekent concreet dat het kan zijn dat je van de hak op de tak springt of dat wat er uit komt, niet echt begrijpelijk is en dat is ok. Het gaat niet om juist of mooi schrijven, noch om het schrijven van inhoudelijk interessante of zelfs relevante zaken. De bedoeling is om je hoofd leeg te maken zodat je "leeg" aan de dag kan beginnen en kan openstaan voor creativiteit. 

Het tweede deel zijn de artist dates. Dates die je aangaat met jezelf. De bedoeling is om elke week één artist date in te plannen, iets dat je graag doet, wat je energie of inspiratie geeft. Je moet het alleen doen, omdat je zo enkel gericht bent op wat het met jou doet, op hoe jij je erbij voelt en wat jij ervan vindt. Als je het samen met anderen zou doen, dan zou je al snel bezig zijn met: vindt de ander het wel leuk? Of je probeert connectie te maken, erover te praten. De dates kunnen heel simpele dingen zijn: naar een winkel gaan waar veel kleur te zien is en daar echt aandacht voor hebben, naar een museum gaan, de natuur in gaan...Jij kiest het volledig zelf.

Het belangrijkste van deze hele "procedure" is eigenlijk het opstarten van een gewoonte en het opdagen voor jezelf. Deze momenten bewust in je agenda plannen, net zoals alle afspraken die je inplant. We hebben namelijk nogal de neiging om dit soort afspraken met onszelf als "belachelijk" of "niet zo belangrijk" te zien en daardoor verschuiven we ze heel gemakkelijk omdat andere zaken prioriteit krijgen. Maar ze zijn wel degelijk belangrijk, ze geven ons energie, stimuleren de creativiteit en ze geven ons vooral ook de duidelijke boodschap dat wij evenzeer van belang zijn. Ook mentale gezondheid moet een prioriteit zijn omdat we sowieso een betere versie van onszelf kunnen zijn en tonen als we ons beter voelen. 

Voor mijn derde artist date, koos ik dus om terug de wandeling te doen. 7,4 km. Ik wandel nu veel regelmatiger, niet die afstand, maar toch. Ik wist wat ik kon verwachten. Er was geen paniek, ik wist alleen dat het een mooie wandeling was, dat het mooi weer was en dat ik er zin in had. Ik was voorbereid en hoewel ik niet kon worden afgeleid door een gesprek met een medewandelaar, was de afstand geen probleem. 

Wat me vooral opviel tijdens de wandeling, was hoe erg ik ben veranderd sinds die eerste wandeling. Toen was ik heel angstig, heel onzeker, heel zoekende ook. Ongelukkig misschien ook wel. Ik bewoog weinig, schreef weinig, was niet creatief bezig...Ik was mijn studies aan het afronden en zou weldra aan het werk gaan. Ik voelde me wankelen.

Nu, vijf jaar later, ben ik op een andere manier zoekende. Niet vanuit een onzekerheid of angst (misschien nog steeds wel een beetje, maar niet meer zo verlammend), maar vanuit een 'wie ben ik nu echt?' en 'wat past bij mij?' Het voelt heel anders, veel veiliger, veel stabieler. Ik kan nu zeggen dat ik gelukkig ben. Ik beweeg veel meer dan toen, schrijf weer veel meer, ben beginnen zwemmen (dat kon ik me toen absoluut niet voorstellen!), ben nu veel creatief bezig (daar ben ik eind 2020 pas mee in aanraking gekomen). Ik ontdek welke vaste ideeën ik over mezelf heb en ga na of ze nog kloppen. Ik onderzoek van waar ze komen, van waar de onzekerheden komen en ik probeer ze actief aan te pakken. Ik ontdek nieuwe kanten van mezelf, herdefinieer wie ik ben, waar ik voor sta. De fundamenten zijn nog steeds dezelfde, uiteraard, maar het lijkt alsof ik nu aan de finesses aan het werken ben. 

Daar, in het bos bedacht ik me dat de kwetsuren uit het verleden zijn zoals een tak van een boom. Een tak die beschadigd is, er is een knakje in, maar hij krijgt nog steeds voeding. Daar en dan besloot ik dat ik geen voeding meer wil sturen naar die takken die enkel kwetsuren bevatten, maar die niets meer toevoegen. Ik wil voeding sturen naar de delen van mezelf die zijn verwaarloosd of onderbelicht zijn gebleven. Ik wil voeden wat me helpt, de verhalen over mezelf herschrijven zodat ze kloppen met wie ik nu ben en wil zijn. 

En zo heb ik meteen ook gevoeld wat het nut van artist dates is, want deze blog en alle dingen die ik me realiseerde tijdens de wandeling, waren er nooit geweest als ik niet met mezelf op date was geweest!

P.S.: Van The artist's way is er een handboek en een werkboek, ik ben meteen met het werkboek aan de slag gegaan. Je moet wel voorbij de religieuze en God-gerichte uitspraken als je niet gelovig bent, maar ook dit kan je creativiteit aanwakkeren: pas de procedure aan zodat ze voor jou werkt.

P.P.S.: Dit is een foto van mijn eerste artist date, een bezoek aan de universiteitsbibliotheek van Leuven. Wat een fantastisch zicht en een geweldige ervaring! Een absolute aanrader!