21 - Sensationeel leven zonder werk en geurend naar kersen
Ben ik aan het werk?
Geregeld krijg ik die vraag of eraan gerelateerde vragen:
- Ben je al aan het werk?
- Wat doe je momenteel?
- Waar werk je?
- [Vul zelf andere variaties op die vraag in]
Het is een standaardvraag die we ontzettend snel en makkelijk stellen en toch vraag ik me af of dat eigenlijk zo moet zijn. Ik stel ze ook bijna automatisch als ik iemand leer kennen, maar ondertussen ben ik er niet meer van overtuigd dat ze zo belangrijk of nodig is. Misschien doet ze soms wel meer kwaad dan goed.
Ik studeerde lang en hard om mijn droomjob te kunnen uitvoeren, die van klinisch psycholoog. Al zolang ik me kon herinneren, stond die job helemaal bovenaan mijn lijstje. Ik hoorde vaak dat luisteren echt iets was wat ik goed kon en toen er sprake was van die job, kreeg ik te horen dat ze op mijn lijf was geschreven.
In eerste instantie deed ik de job graag, ik surfte nog op de high van het bereiken van mijn doel, na 11 jaar studeren (deels tegelijk aan het werk). Ik kon mooie dingen bereiken met cliënten, bouwde warme therapeutische relaties op. En hoewel het met sommige cliënten minder klikte of minder vlot liep, gaf ik om élke cliënt, zelfs al zag ik ze maar één keer. Ik wilde oprecht het beste voor hen, of dat nu bij mij was of niet.
Ik kan ook eerlijk zeggen dat ik goed was in mijn job. Natuurlijk was ik niet de aangewezen psycholoog voor elke cliënt, dat hoort erbij, dat kan ook niet anders. Maar ik weet dat ik het goed aanpakte, dat ik door de meeste van mijn cliënten echt gewaardeerd werd.
En toch...toch knaagde er iets. Ik haalde er niet evenveel voldoening uit als uit andere jobs. Hoe gestructureerd ik ook ben, ik kreeg bepaalde zaken zoals literatuur en opleidingen maar niet gestructureerd, kreeg er geen duidelijk proces in.
Ik kon de job niet loslaten. Ik wás psycholoog, 24/24, ook als ik niet aan het werk was. Ook bij vrienden. Ook op vakantie. Ook als ik fictieboeken las, films of series keek...Bij elke beweging ademde ik psychologie uit. Ik zag overal mogelijkheden voor nieuwe technieken of beeldspraken die ik bij mijn cliënten kon toepassen. Ik droomde over gesprekken met cliënten. Zoals er nu inspiratie voor gedichten in mijn hoofd opkomt, te pas en te onpas, waren cliënten constant in mijn hoofd aanwezig.
Het sloopte me.
Ik liep leeg en had geen energie meer voor andere dingen. Gesprekken met vrienden kostten me moeite omdat ik mijn knop niet kon afzetten en het dus voelde alsof ik aan het werk was. Lezen was niet meer ontspannend want deed me denken aan cliënten. Op vakantie gaan was stresserend want hoe ging het dan in die periode met mijn cliënten?
Tegelijkertijd gebeurde er privé iets wat me helemaal deed daveren op mijn grondvesten. Ineens werden oude trauma's (die ik had onderschat en waarvan ik dacht dat ik ze al lang had aangepakt) getriggerd en grond onder mijn voeten verkruimelde in een mum van tijd. Ik had genoeg ervaring met burn-out in en buiten de praktijk om te weten dat ik daarop afstevende en dat ik dat niet wilde. Dat het herstel daarvan veel zwaarder zou zijn en langer zou duren. Dus ik nam een radicale beslissing en stopte als psycholoog.
Een pijnlijke beslissing die zo nu en dan voelt als falen (want ik heb mijn droomjob opgegeven) maar toch nog steeds juist voelt. Ik sprak mijn laatste cliënt op 27 maart 2024 en sindsdien ben ik niet meer aan het werk.
Is dat wel oké?
Daar heb ik heel lang mee geworsteld: mag ik wel 'niet werken'? Als wij financieel rondkomen (en niet profiteren van uitkeringssystemen) en mijn man daarmee akkoord gaat, mag ik dan tijd voor mezelf nemen? Vooral de eerste maanden was dat een moeilijke vraag. Ik voelde echt druk om zo snel mogelijk weer aan het werk te gaan en tegelijk voelde ik ook heel erg dat dat gewoon niet lukte. Die druk kwam van binnenuit en misschien voelde ik die ook vanuit de maatschappij, alleszins werd er mij nooit letterlijk gezegd dat ik moest gaan werken.
Gelukkig ken ik wat mensen die ook langdurig thuis zijn, om verschillende redenen. Hen heb ik nooit veroordeeld of anders bekeken, maar bij mezelf zag ik dat toch anders, was mijn oordeel wel aanwezig en erg hard.
Ondertussen ben ik al veel langer niet aan het werk dan ik had verwacht, en enerzijds heb ik weer zin om aan de slag te gaan. Maar ik ben ook nog wat zoekende: wat wil ik dan wel?
Want laten we duidelijk zijn, ik heb niet stil gezeten tijdens deze periode. Ik heb ontzettend veel gelezen en veel therapie gevolgd. Ik heb twee boeken gepubliceerd, een derde geschreven (work in progress ;)) en heel wat creatieve experimenten met mezelf gedaan, ik heb bijgeleerd (op allerlei gebieden), ik heb me verder ontwikkeld, ik ben gegroeid.
Mag dat? Is dat wel genoeg?
Deze week was denk ik de eerste keer dat ik voor mezelf kon bepalen: godverdomme, ja, dat is meer dan genoeg. Het is een tijd echt niet makkelijk geweest en toen hield ik verschillende ballen tegelijk in de lucht. Het was heftig en ik bleef doorgaan, ik kon geen adempauze nemen. En ik hoef me niet te verantwoorden, zeker niet omdat ik voel dat deze periode ook werken is.
Therapie volgen is werken.
Het is meer dan op geregelde tijdstippen wat gaan praten en tussentijds vergeten wat er is gezegd. Het is gaan praten, heel eerlijk en kwetsbaar over de pijnlijkste en de diepste dingen die in jou omgaan, waar je mee worstelt. Het is horen wat de therapeut je teruggeeft, dat laten bezinken, daar tegen vechten, het aanvaarden, het begrijpen, het herkauwen en ermee aan de slag gaan, buiten de sessies. En dat klinkt heel praktisch, maar dat is het niet per se.
Je kan ermee aan de slag gaan door meer te gaan lezen over een onderwerp, door creatief zaken te uiten, door te praten met de mensen rondom jou, door een dagboek bij te houden, door jezelf te observeren (gedrag, emoties, gedachten...) en iets met die observaties te doen (er milder naar te kijken, dingen aanpassen, relativeren...)... Het is soms jezelf helemaal onderuit halen en weer opbouwen. Het is heftig, zwaar maar meestal noodzakelijk. Het is een proces dat duurt, jaren vaak en dat echt werken is. Mentaal werken.
De nacht nadat ik een sessie bij de therapeut heb gehad, voel ik dat ik meer slaap nodig heb. Het viel me op dat ik dan echt langer sliep en veel vermoeider was...en toen besefte ik: niet onlogisch, mijn brein gaat heel intensief aan de slag tijdens en na de sessies. Want de meeste van de bovenstaande manieren om er mee aan de slag te gaan, doe ik ook.
Ik had het al over synchroniciteit en ook wat dit onderwerp betreft, is niets toeval denk ik.
Ik las recent het boek Sensationeel leven van Gretchen Rubin (Life in five senses is de originele titel) over haar experiment om meer bewust om te gaan met de vijf zintuigen.
Samen met The artist's way van Julia Cameron en de therapie, helpt het om mezelf meer te leren kennen. Niet gewoon mentaal, maar ook zintuiglijk. Het zet me aan tot nieuwe ideeën, experimenten, nieuwe dingen proberen etc.
Een tijdje geleden voerde ik samen met nog 2 anderen een chips-proeftest uit. Blind 6 soorten paprikachips proeven en kijken welke we de beste vinden (en of dat degene is die we normaal gesproken zien als onze "go to") en of we de namen juist kunnen plaatsen. Spoiler alert: onze "go to" was unaniem niet de winnaar en we konden ze niet allemaal juist benoemen! (De winnaar was de Crocky Explosions Paprika, net als in het programma Win Win trouwens).
En vorige week ging ik op geurreis (een combinatie van mijn artist date voor de week én een zintuiglijke ontdekking). Rubin schrijft in haar boek dat geuren gekoppeld raken aan emoties of momenten en stelt voor om een geur te koppelen aan bijvoorbeeld een periode in je leven. Dat vond ik een leuk idee, want inderdaad bepaalde zintuiglijke waarnemingen combineren tot herinneringen. Zo wordt het boek Silence of the lambs voor mij voor altijd geassocieerd met Skunk Anansie omdat ik daarnaar luisterde op de bus toen ik het boek las, ergens rond 2004 denk ik.
Dus ik besloot dat, nu ik 40 ben geworden, ik mezelf jaarlijks een parfum ga cadeau doen. Dat is dan mijn 40jaar-parfum, mijn 41jaar-parfum etc. Dus ging ik op geurreis, heel bewust verschillende geuren ontdekken (en van sommigen oprecht walgen), de beste op mijn huid spuiten en wat laten inwerken om dan later terug te gaan en te beslissen welke geur nu het beste is. Natuurlijk heb ik niet aan alle parfums geroken én natuurlijk speelt uitzicht ook een rol. Automatisch wil je ruiken aan die parfums die je visueel het meest opvallen.
Het is dan ook geen verrassing dat het deze knaller is geworden 😏. Hij viel me op en ik had verwacht dat ik de geur niet lekker zou vinden, maar toch beviel hij me, meer dan ik had gedacht. Dus als je me de komende maanden tegenkomt, kan het zijn dat ik wat kersig ruik 😉
Hoe ga jij jezelf zintuiglijk (of anders) uitdagen en ontwikkelen?😏
Tot schrijfs,
x
Reacties
Een reactie posten